“მაკონდო”

მოვიტყუები თუ ვიტყვი, რომ “დოკუმენტური ფილმის გადაღებაზე ბავშვობიდან ვოცნებობდი” (ისე, ზოგადად, სიტყვა “გადაღება” ძალიან მიყვარს. განსაკუთრებით მაშინ, როდესაც საქმე წვიმის ან გემრიელი კერძის გადაღებას ეხება). თუმცა, ზოგჯერ ცხოვრებაში ისეთი ეტაპებიც დგება, როდესაც უნივერსიტეტში “დოკუმენტური ფილმის საფუძვლების” კურსს გადიხარ და საგამოცდოდ ამავე ჟანრის პროდუქტის შექმნა გიწევს.

თავდაპირველი იდეით უნდა შეგვექმნა თბილისის პორტრეტი, რომელიც ასოციაციური ჯაჭვით ურთიერთდაკავშირებული კადრებისგან იქნებოდა შედგენილი.

ასოციაციური ჯაჭვი – ხმით, სიმბოლიკით, ვიზუალით თუ აზრობრივად შეზრდილი კადრები. მაგ: კადრი # 1 - ე.წ. “სტაიანშიკი”, რომელიც იქნევს ჯოხს; კადრი #2 – დირიჟორი, რომელიც ასევე ჯოხს იქნევს;

ფილმის სათაურის მოფიქრებაში დახმარებისათვის შემოქმედებითი ჯგუფი დიდ მადლობას უხდის ბატონ გაბრიელს

თუმცა, საბოლოოდ აღმოჩნდა, რომ ასოციაციებზე ამგვარმა ჩაციკვლამ სიუჟეტური ხაზი (თუ რაც ჰქვია კინოდოკუმენტალისტიკის ენაზე) მთლიანად გააბუნდოვანა. შესაბამისად, მოგვიწია მიწაზე დავშვებულიყავით და ცოტა შინაარსზეც გვეფიქრა. ბევრი ვიფიქრეთ თუ ბევრი ვიფიქრეთ, მივედით იმ დასკვნამდე, რომ ძირითადი – რაც ამ ალაგ-ალაგ შემთხვევით გადაღებულ კადრებს აკავშირებდა იყო…

…მაგრამ, ყველაფერი აქ თუ მოვყევი, ფილმსა და პოსტს შორის განსხვავება ხომ უმოწყალოდ გაქრება. მე უბრალოდ იმას დავამატებდი, რომ ასოციაციური ჯაჭვის იდეა  საბოლოო ვერსიაში მაინც შევინარჩუნეთ და თუ ფილმს (რა ხმამაღალი ნათქვამია, ღმერთმანი) დაკვირვებით უყურებთ, უმეტეს მათგანს (სავარაუდოდ, ყველას ვერა) თქვენც თავისუფლად აღმოაჩენთ.

პ.ს: არ დაგავიწყდეთ ძველი თავსამართლებელი ანდაზა – “პირველი მცდელობა წარმატებით იშვიათად მთავრდებაო”, ამიტომ ბევრმა კადრმა თუ იკადრა და არ ი-კადრ-ა, ჭეშმარიტად მოგვეტევება.