(უცნაური ჟანრის კიდევ უფრო უცნაური მოთხრობა “შემოდგომის ლეგენდის” შესარჩევი ეტაპისათვის)

I თავი

იშმაილი

ჩემი სახელია იშმაილი. ახლა მე მკვდარი ვარ. თავი გუშინ მოვიკალი. დეპრესია და რაღაც ეგეთი არ მქონია. ისე – მოთხრობის პონტში. ჩემი პატრონი სულ იმას ამბობს, რომ თვითმკვლელობა უხდება მოთხრობას. რაც არ უნდა ცუდი იყოს სიუჟეტი, მაინც იმის ილუზიას გიქმნის, რომ რაღაც ღრმაა. ეგზისტენციალური.

ეს სიტყვაც ჩემმა პატრონმა მასწავლა. წაღებული აქვს კამიუთი ტვინი. შავი ჭირივით მეზიზღება უკვე. მთელი დღეები უაზროდ დადის და იმას ამბობს, რომ ცხოვრების აზრს მიაგნო. მე კიდევ მომბეზრდა. შეიძლება, ამიტომაც მოვიკალი თავი. ან იმიტომ, რომ ცხოვრებაში ერთხელ ყველაფერი უნდა გამოსცადო. მათ შორის, სუიციდიც. ჰოდა, მეც წინასწარვე დავიცალე ყველა ბრჭყალი, რითაც შეიძლებოდა სიცოცხლეს ჩავბღაუჭებოდი და „ემპაიარ სტეიტ ბილდინგიდან“ გადმოვხტი. ახლა მე მკვდარი ვარ, მაგრამ ეგ ერთხელ არაფერი – რვა სიცოცხლე  კიდევ დამრჩა…

more »

მდიდრების ქალაქი

(პირველი ქმნილება. დაწერილია 1995 წელს, 4-5 წლის ასაკში. ტავტოლოგიები, სტილური ხარვეზები და მსგავსი ჯიშის გრამატიკული წარმონაქმნები ჯერ არ ვიცოდი)

იყო ერთი კაცი, ჰყავდა ერთი იხვი. ეს იხვი ისეთი იხვი იყო, რომ დადიოდა გარეთ თუ შიგნით სულ ოქროებს ყრიდა. გამდიდრდა კაცი და მეზობლებიც გაამდიდრა. მერე ამ იხვმა ჭუჭულები დაჩეკა. ამ კაცმა იხვის შვილები (აქ ტავტოლოგია რეფლექსურად ავირიდე, ეტყობა კალამმა მიგრძნო ) გაყიდა. რა ქვეყნიდან აღარ მოდიოდნენ. ის იხვი კი სულ პირიდან, ხან იხვს და ხან ოქროს აგდებდა. ასე გამდიდრდა ქალაქი. იხვი სულ ყრიდა და ყრიდა იხვებს და ოქროებს (ეს ეტყობა ჩემი ბავშვობის ოცნება იყო, ორჯერ რომ ვიმეორებ თითქმის ზედიზედ). ერთხელ ამ კაცმა იფიქრა, მე ამ იხვმა სიკეთე მიყოო და იხვს საჩუქრად ერთი პატარა სახლი აუშენა. მერე აშენა და აშენა შიგ მაღაზიები, პური  (პურის დეფიციტის გავლენა იგრძნობა) და ყველა საჭმელი იყო, სასმელები და კანფეტები თავზე ჰქონდა საყრელი. ამის შემდეგ ის იხვი სახლიდან აღარ გამოდის, ამიტომ საქართველოში ფული აღარ არის და ხალხი მათხოვრობს…