“ბრავო” “ბის”–ების გარეშე

ჯონი ბრავო (?)

“ბრრრრრრ…” – ბგერათა სინთეზი, რომელიც სიცივის ან განსაკუთრებით უსიამოვნო შეგრძნების დროს აღმოხდებათ ხოლმე;
“ავო” – უარყოფითი ხასიათის მიმართვა ავი არსებისადმი;
“ბრრრრრრრ… ავო” – თავად განსაჯეთ;

არსებობს (ან, ყოველ შემთხვევაში, უნდა არსებობდეს) ერთი ისეთი “მედია–დაავადება”, რომელსაც სამედიცინო ენაზე “ჰოლივუდის სინდრომს” ვუწოდებდი.

“ჰოლივუდის სინდრომი” – დაუოკებელი სურვილი იმისა, რომ გადაიღო წარმატებული ფილმის (პროექტის) შემდეგი ნაწილები (სეზონები) იქამდე, სანამ “წარმატება” “არ მატებაში” გადაგეზრდება.

არ ვიცი, იდეათა დეფიციტი იყო, თუ პირიქით მეტისმეტი მოჭარბება, მაგრამ ფაქტია, რომ ვიღაცამ “რუსთავი 2″–ის ყველა მუსიკალური პროექტის ერთ ქვაბში მოხარშვა გადაწყვიტა (და მადლობა ღმერთს, “ანა–ბანა” გამორჩა). ამგვარი კულინარული ქმედების შედეგად მიღებული “კერძის” შეფასება, რა თქმა უნდა, სუბიექტური განსჯის საგანია. პირადად მე “ბრავოს” პირველი გადაცემის გახსენებისას, თვალწინ რატომღაც ატლანტის ოკეანე, დიდი გემი და მის წინ აღმართული მზაკვარი აისბერგი წარმომიდგება ხოლმე. თუმცა, სამართალის დაჟინებული მოთხოვნით, აქვე უნდა დავურთოთ ისიც, რომ მისი “მეორე მცდელობა” “კატასტროფა” ნამდვილად აღარ ყოფილა და პირიქით, განცდილი პროგრესიდან გამომდინარე, მომავალში გაცილებით უკეთესი პროდუქტის ხილვის ლოგიკური იმედიც კი დაგვიტოვა (აქ უნდა იყოს ანდაზა იმედის განსაკუთრებულ სიცოცხლისუნარიანობაზე).

– რით დამიმტკიცებთ!
– რას?
– იმას,რომ სულელი ვარ
– მაგას რა დამტკიცება უნდა!
– სცადეთ
–საბუთი გინდათ?
– კი!
– კი ბატონო!
და ალექსანდრომ უცებ საშინლად დაიღრიალა :
– აღსდექ კუმეო ! (“სამოსელი პირველი”)

ქართველები ხშირად ვწუწუნებთ ხოლმე, რომ საკუთარი გადაცემის მოფიქრების თავი (რიგ შემთხვევებში, უფრო უცენზურონი სხვა ორგანოსაც წარმატებით იყენებენ) არ გვაქვს და მხოლოდ უცხოური პროექტების გაქართულებაში ვართ მაგრები (შესაბამისად, თეორია, რომ ქართველი ყოველთვის ყველაფერში მაგარია, იხტიბარს არც აქ იტეხს). თუმცა, დასარწმუნებლად იმაში, რომ ჯერჯერობით “თარჯიმნობა” უკეთ გამოგვდის, ვიდრე “მწერლობა”, “ბრავოს”–ათვის ცოტა ხნით თვალის მოკვრაც სრულიად საკმარისია.

"ასე დაუსრულებლად"

…და სანამ კიდევ ერთი ქართული ბუზღუნნარევი კომენტარი – “ჩვენ ხომ არასდროს არაფერი მოგვწონსო” – გამოაჩენს კლანჭებს, დროა იმ კრიტერიუმების ჩამოთვლას შევუდგე, რომელთა შეცვლა (ან, დახვეწა), ჩემი მოკრძალებული აზრით, გადაცემას გაცილებით უფრო კარგ საყურებელს გახდიდა, ვიდრე ის ახლაა:

ა) “კარგი გოგო კარგ წამყვანს არ გულისხმობს”

“მარტო ლამაზი თვალების გამო… ” – “იმედის უხეშად მსპობელი” და ძირძველი ქართული გამონათქვამი

თუმცა, “ბრავომ” აღნიშნული კლიშე ისევე უმოწყალოდ დაშალა, როგორც ჩემმა მათემატიკის მასწავლებელმა – (a+b)³ მაგალითების გამარტივებას როცა გვიხსნიდა. ამ ორი გადაცემის შემდეგ ისეთი შთაბეჭდილება დამრჩა, რომ წამყვანი ღიმილს სახლიდან გამოსვლის წინ მეზობლისგან თხოულობს და თან ღამით არსებული სიცივის გამო გზაში ეყინება ხოლმე. შესაბამისად, მთელი ორი საათის მანძილზე დაყენებული (ან, დაყინული), ხელოვნური, უცვლელი ღიმილით დგას და ერთადერთი მიმიკა რაც სახეზე აღებეჭდება (ისიც ძალაუნებური – ბუნება მოითხოვს) თვალების პერიოდული ხამხამია.

ასეთ დროს, “რუსთავი 2″–ის შეუპოვარი (და ჯერჯერობით ამაო) მცდელობა ასწავლოს “შოუს წამყვანობა” ადამიანს, რომელსაც ეს აშკარად არ გამოსდის, მაგონებს იმ იტალიელი არქიტექტორის სიტყვებს, თვალსა და ხელს (ან, მტკვრის სანაპიროებს) შუა ახალი თბილისი რომ აგვიშენა: “დიდი მადლობა პრეზიდენტს მოწვევისათვის, ფაქტობრივად, არქიტექტორობა აქ ვისწავლეო” (პრინციპში, თქმა რად უნდოდა. ეტყობა ქალაქს ისედაც).

"ნეტავ, რატომ?"

ბ) “მეცამეტე გოჭი”

აბსოლუტურად ზედმეტია დასაწყისში არსებული სიუჟეტი, სადაც ვიღაც ტიპი (პირველში – კოხორა იყო, ახლა – კობა ხაბაზი) პროექტის წესებს გვიხსნის (ან, უფრო ზუსტად თუ ვიტყვით, ფურცლიდან კითხულობს) და თან აშკარად ეტყობა, რომ წესიერად თვითონაც არ იცის რას ერჩიან. მით უმეტეს გაუგებარი ხდება სიტუაცია მაშინ, როდესაც მისი წვალება მთავრდება და გაღიმებული წამყვანები (ერთი განსაკუთრებით) ამ წესებს კიდევ ერთხელ გვიმეორებენ (გამეორებისა და ცოდნის მჭიდრო ნათესაობითი კავშირების შესახებ არსებული ანდაზა ვიცი, მაგრამ ეს ნაწილი გადაცემაში მაინც მეზედმეტება);

გ) “მცირეოდენ გაწელილი შოუ (?)”

ამ პროექტის სახელი “საღათას ძილიდან დაბრუნებული ვარსკვლავების კონცერტი” (ან, რამე უფრო მარტივი) რომ ყოფილიყო, ავწევდი ხელებს, დავტკბებოდი ნამდვილად კარგი მუსიკალური ნომრებით (რიგი გამონაკლისების გარდა) და გავაკრიტიკებდი “მაფიის ღამეს” (რომელსაც “იმედი” რატომღაც თავზე დაფოფინებს). თუმცა, როდესაც “მეგა შოუს” შექმნის ამბიცია (მეგა –თავსართი SI სისტემაში, აღნიშნავს 1 000 000, ერთი მილიონი) გაქვს, გადაცემის “შევსება” “პროფილის” ტიპის სიუჟეტების ნაცვლად, უფრო “საინტერესო ელემენტებით” რომ ხდებოდეს, უკეთესი იქნება.

"ხანდახან... თანდათან"

და თუ ის არის შოუ, ინგა გრიგოლიას მიერ ფორმალურად ნაქნევი ჯოხის პარალელურად ორკესტრი დირიჟორის გარეშე რომ უკრავს და გვანცა დარასელია ცდილობს (ამ სიტყვის ყველაზე მძაფრი გაგებით) “ბრეიქ–დანსი” იცეკვოს, მაშინ შოუს არსზე დღემდე მცდარი წარმოდგენა მქონია და მომი-TV-თ.

დ) “გეგას გასაუბრება დავითთან”

პირველი გადაცემის შემდეგ პროექტის ამ ნაწილში იმხელა ნახტომია გაკეთებული, რომ სერგეი ბუბკას (მსოფლიო რეკორდსმენი და ექვსგზის ჩემპიონი ჭოკით ხტომაში) გულწრფელად შეშურდებოდა. რაც მთავარია, დამოკლდა დიალოგები და მოკლე ფრაზებმა დამოკლეს მახვილი (მთელი წინა ეპიზოდის მანძილზე რომ ეკიდა მოსაუბრეთა იუმორის თავზე) ერთგვარად გააუვნებელყო. შესაბამისად, გეგას საკუთარი სამსახიობო მონაცემების გამოვლენა უკვე ნაკლებად უწევდა, რაც თავისთავად ასევე დადებით ფაქტორად უნდა მივიჩნიოთ და თან, წინა გადაცემისაგან განსხვავებით, აქ უკვე ადვილი მისახვედრი იყო, თუ სად, რატომ და რა დოზით უნდა გაგეცინა;

ე) “დაკარგული სტიმული”

მე რომ მკითხოთ (ვინ მკითხავს, მაგრამ მაინც) ჟიურის მხრიდან ერთ გუნდში მყოფ კონკურსანტთა “ქულობრივი შეფასება” ერთდროულად უნდა ხდებოდეს. წარმოიდგინეთ, რა ხალისითღა უნდა ემღერა თინა ჭულუხიძეს, როდესაც გაიგო, რომ მისმა კონკურენტმა COOL-ათა მაქსიმალური რაოდენობა დააგროვა და თვითონ სიმღერის პარალელურად სულ რომ გლანდების ოპერაცია გაეკეთებინა, მაინც აღარაფერი ეშველებოდა.

"რა წესია?"

ვ) “მარკშეიდერის გამოცხობილი პური”

ლობისტების მიერ მონაწილეთა მხარდასაჭერად დადგმული ნომრები, რომლებიც აქამდე შესრულდა (თუნდაც “კომედი შოუს” ბიჭების უგერგილო გამოსვლა, თუნდაც “გაიშნიკური” მიდგომა ორკესტრისადმი და თუნდაც “Next Level”-ის ხარჯზე გაქაჩული ცეკვა) ისეთივე ზედმეტი და ძალად ჩასმული იყო, როგორც შამპანურის საცობი, ბოთლს ჯანჯღარისა და ჭერისკენ გაშვერის მომენტში. თვითონ იდეა (რაიმეს გაკეთება) ცუდი არ არის, მაგრამ თუ ამ “რაიმე”–ზე შემსრულებლებს ოდნავი წარმოდგენა მაინც ექნებათ, წესით, შოუ უფრო მეტად ხარისხიანი უნდა გამოვიდეს.

აქედან გამომდინარე, თუ რატომ აკეთებენ ლობისტები იმას (ან რატომ ავალებენ მათ იმის გაკეთებას), რის გაგებაშიც არ არიან, ღმერთმაც (კიდევ ეცოდინება სხვა ვინმეს) იცის.

ზ) საეთერო დრო – აბსოლუტურად გასაგებია, რომ კვირა შვიდი დღისგან შედგება, რომ “პროფილი” ხელშეუხებელია და რომ “შაბათ–კვირა” პირდაპირი ეთერისათვის არარელევანტური დროა. თუმცა, ისინი ვისაც ანი კეკუას (პირობითად) გამარჯვებაზე მეტად “ბარსელონას” ან “რეალის” გამარჯვება აინტერესებთ და “ბრავოს” გამო, ჩემპიონთა ლიგის მატჩის ჩანაწერითღა უწევთ დაკმაყოფილება, არ მგონია გადაცემისადმი დიდი სიმპათიით განეწყონ (ვიცი, რომ ამგვარი შემთხვევებისათვის საკაბელო ტელევიზია და ცივილიზაციის განვითარების სხვა მრავალი მაჩვენებელი არსებობს, მაგრამ ფეხბურთის გულშემატკივრისათვის ეს ფაქტი ოდნავ გამაღიზიანებელი მაინც უნდა იყოს).

"რეალისათვის ადგილი აღარ დარჩა "

თ) საბედნიეროდ, მთელი ანბანის გამოყენება არ გახდა საჭირო.

“ჩვენ უკან კი არ ვიხევთ, არამედ წინ მივდივართ… სხვა მიმართულებით” – გენერალი მაკარტური

კიდევ ერთი მომენტია. “ბრავო” რომ “კავკასიაზე”, “მაესტროზე”, ან თუნდაც “იმედზე” გასულიყო, ის შეიძლებოდა წარმატებულ სვლადაც ჩაგვეთვალა, მაგრამ “ნიჭიერის”, “ჯეოსტარის” და “ვარსკვლავების აკადემიის” შემდეგ აღნიშნული პროექტი ჯერჯერობით მაინც უკანგადადგმული ნაბიჯის ასოციაციას მიჩენს. ისე, ამ მცირე “შენიშვნებს” თუ შენიშნავს ვინმე ხომ კარგი, თუ არადა, ჩემპიონთა ლიგის ოთხშაბათი საღამო იქნება ის ერთადერთი დღე, როდესაც “პირველ არხს”  ”რუსთავი 2″–ზე უფრო მეტი მაყურებელი ეყოლება.

პ.ს: “ბრავო ჩვენ, რომ ამას ვუყურებთ და ვუძლებთ” – © forum.ge
პ.პ.ს: “კაცია ადამიანი?!”–ს ეპიგრაფი…