ბიჭოლა, bye – bye, ანუკი!

“როსღა გვეღირსოს ჩვენ…”

“ახლა მოდაშია ჩურჩუტები” – თანამედროვე სიტყვათქმა

ქართველი “აი, რაღაჩნაირი” “село-ბრითების” უმეტესობას რამდენიმე საერთო თვისება ახასიათებს: ნებისმიერ საკითხს თითქმის ყოველთვის “ძაან მაგარია!”-თი აფასებს, უკმაყოფილებას კამერის წინ არასოდეს გამოთქვამს (ლოგიკურიცაა – აბა, “ბანძ ივენთზე” მისვლას ხომ არ იკადრებდა), ინტერვიუს პროცესში უდროო დროს და სრულიად უმიზეზოდ იცინის, აზრს ტალღასა და ტალღას შუა “გამოკიდული” რადიომიმღებივით გაჭირვებით გადმოსცემს, თავი გემოვნების ასი და მეტრი, სხვები კი მისი ასიმეტრიულები ჰგონია, ლექსიკური მარაგი ორი წინადადების შემდეგ (ზოგჯერ მანამდეც) საბედისწეროდ ეწურება (“როგორ გითხრათ”, “იცით რა”, “აი…”, “არც კი ვიცი, რა ვთქვა”) და… მოკლედ, ვალერიანის გარდა, ერთადერთი იმითღა შეიძლება დაიმშვიდოს გული, რომ ამ მითიური ბომონდის წევრია და “პროფილში” სამღერად იწვევენ ხოლმე.

საბედნიეროდ, მოდას არ მივსდევ და არც პოდიუმისაგან რამდენიმე დიუმის დაშორებით ჩამწკრივებულ სკამებზე ვზივარ ხოლმე თავის დიდაქტიკური კანტურით. შესაბამისად, ჩემი მაჩანჩალობის გამო, “ბიჭოლა By ანუკი”–ს შესახებ მხოლოდ რამდენიმე დღის წინ და ისიც სრულიად შემთხვევით გავიგე.

(WARNING: სათუთი ფსიქიკისა და ჩამოუყალიბებელი მორალის მქონე ახალგაზრდებისათვის ამ ვიდეოს ყურება იდეოლოგიურად სახიფათოა)

თავი (ან, უფრო ზუსტად “ყური”) რომ გავანებოთ ჟურნალისტის რაღაცნაირად ბომონდურ ტონს (რომელიც პერიოდულად თეა გვასალიას “ამბობენ”–ს გვაგონებს), თავად ტექსტიც არანაკლები ანომალიითაა გამორჩეული:

“ბიჭოლა ჩვეულ ამპლუაშია, არც ანუკასთვისაა უცხო გარემო, მაგრამ იტალიიდან ჩამოსულმა ახალი იდეები ჩამოიტანა და  განხორციელებას შეუდგა” – არაგრამატიკული ორგანიზაცია  “კავშირი კავშირისათვის” რომ არსებობდეს,   “მაგრამ” კავშირის ამ უგერგილო გამოყენების წინააღმდეგ, მინიმუმ საშლელით მაინც გაილაშქრებდა. სიტყვა, თან წინადადების შუაში იყოს და თან ასე –  არაფერ შუაში, დიდი ხანია აღარ მინახავს.

“ნაცისტური გერმანიის დროინდელი ფერები” – ასეთ დროს ადამიანს სურვილი გიჩნდება, რომ ჟურნალისტი გააჩერო და კონკრეტული ფერების ჩამოთვლა სთხოვო. შედეგად, ერთადერთი “ნაცისტური ფერი” ალბათ ის იქნება, რომელიც მას სახეზე (კერძოდ, ლოყებსა და ყვრიმალებზე) სიმორცხვისაგან გადაჰკრავს.

“Hitler kaput” by Anouki

“ნანახმა ყოველგვარ მოლოდინს გადააჭარბა” – ყოველთვის მაინტერესებს ხოლმე, მოლოდინის პირვანდელ დონესა და ნანახის შემდგომ ეფექტურობას ვინ ზომავს ისე სკრუპულოზურად, რომ ისინი ერთმანეთს ასე თამამად დაუკავშიროს. თუმცა, ამ კონკრეტულ შემთხვევაში, კიდევ უფრო მეტად თავად “ნანახი”–ს ასეთმა ჰიპერბოლიზებამ ჩამაფიქრა –  ჰიტლერის “ფოტოშოფში” დამუშავებული სურათის 10 ლარიან მაისურზე გადატანა იყო სასწაული, თუ, იმის ყურება, როგორ დადიოდნენ ”არც მეტი არც ნაკლები” 15 სანტიმეტრნახევრიან ქუსლებზე შემდგარი მოდელები (ყოველ ნაბიჯზე ფეხის უღმერთო მოღრეცვისა და პოდიუმზე, “მტვერში წაქცევის” პერსპექტივით ), აი ეგ უკვე ზუსტად ვეღარ გავიგე.

“ბევრი და განსხვავებული მოსაზრება უკვე კარგის ნიშანია” – ჯერ ერთი, ბევრი მოსაზრება, “ადამიანისა და აზრის ზუსტი თანაფარდობის” გამოთქმიდან გამომდინარე, ყოველთვის ჩნდება მაშინ, როდესაც რაიმე ღონისძიებას ბევრი ადამიანი ესწრება და მერე მეორეც, “უშინაარსო აღტკინების” გარდა, განსხვავებული მოსაზრება ამ სიუჟეტში არც არსად ყოფილა.

“არ ვიცით ვისგან წამოვიდა ინიციატივა… (აქ უკვე ჩნდება საფუძვლიანი ეჭვი, რომ სიუჟეტს უიღბლო მარჩიელი ამზადებს, თორემ ჟურნალისტი ბიჭოლასა და ანუკის შორის ინიციატორის ვინაობის დადგენას, მოახერხებდა როგორმე), მაგრამ ფაქტია, რომ სულ მალე ახალი ბრენდი “ბიჭოლა By ანუკა” ტრენდიც გახდება.” (აქ ეჭვი იმაზე, რომ სიუჟეტის ავტორი ნამდვილად მარჩიელია, დასტურდება, რადგან ის მომავალს მტკიცებითი ტონით უკვე აწმყოშივე გადმოსცემს. თუმცა, “ბრენდის” “ტრენდად” სამომავლო გარდაქმნის მიზეზს არ გვიმხელს და პირში თხელკაშნეგამოვლებულებს გვტოვებს).

“მე ვხედავ… ბიჭოლა ჭიკარტზე ჰკიდებს ნემსს და მიდის…”

უცნაურია ისიც, რომ მაისურების (რომელიც ჩემი ღრმა რწმენით “მაისის” თვიდან უნდა იწარმოებოდეს) კოლექციის წარმოსადგენად ზამთრის სეზონი იქნა შერჩეული. თუმცა, პარადოქსულობას არც რესპონდენტთა ტექსტები უჩიოდა:

ანუკა არეშიძე: “უფრო მსიამოვნებს ესეთი ნერვიულობა, ვიდრე როგორ გითხრათ… რო, ესე ვიჯდე და ვუყურებდე. ძაან მომწონს… (ამ წინადადებიდან აზრის გამოტანა უფრო რთულია, ვიდრე ბანკიდან – ნებისმიერი კრედიტისა)  ბიჭოლა არის… ფრჩხილებში ვიტყვი… გარეკილი დიზაინერი (“ბრჭყალების” არცოდნის გამო ბრჭყალები გამოაჩინაო – ამაზეა ნათქვამი)

“ყოველდღიური მაიკებია, იუბკები და ფეხსაცმელი ცოტა ისეთი (რატომღაც იცინის), მარა მაინც მთლიანობაში კაი…” – შეცდომაა! უნდა იყოს: “მაიკები, იუბკები და ტუფლი!”

“ცოტა რთული სასიარულოა, ძალიან” – “წინააღმდეგობრივი შეცბუნების” (მიმართულება შეიძლება იყოს ასეთი – ფილოსოფიაში) საუკეთესო მაგალითია, სადაც უზომოდ დაბნეულებს ერთადერთი შეკითხვაღა – “ცოტა რთული” თუ “ძალიან რთული” – გვიტრიალებს თავში.

ჯიჯი რეჯინი: “მაისურები არის ხიტი… ეს იყო პიკი” – ენა “დაშოკილეაააა” და არ მიბრუნდება ამას კიდევ რამე რომ დავამატო. საწყალი ხიტლერი…

შორენა ბეგაშვილი: “მე მივესალმები, რომ ქართველები დადიან… (რატომღაც ესეც იცინის) ქუსლებზე” – მეც მივესალმები თუ ბომონდის წარმომადგენლები ივლიან ფეხის წვერებზე და თავის ხმას აღარ გაგვაგონებენ.

კონტექსტიდან აშკარად ამოგლეჯილი, ამოთხრილი, ამოძირკვული, ტატუამომწვარი და ყველა სიღრმისეული ზედსართავი სახელია დუეტი “ჯორჯია”, სადაც მაკა ზამბახიძის “დამთრგუნავ ვარაუდს” თუ არ ჩავთვლით, მივხვდებით, რომ საბედნიეროდ მათი გადარჩენის შანსი ჯერ კიდევ არსებობს.

თუმცა, იგივეს ვეღარ ვიტყოდი ქართველი მისის “სარკევ, სარკევ, მითხარი…”–ს კომენტარის შემდეგ: “–მოუთმენლად ველოდი კოლექციას, სიმართლე რომ გითხრათ (“მის საქართველოს” გადამკიდეს – ტყუილი როგორ შეჰყვარებია), იმიტომ რომ მეტ–ნაკლებად (ანუ, “თითქმის არ”) ვიცნობ ბიჭოლას ხელწერას (ბიჭოლას ხელწერა არ გაიშვა დიდ სამოდელო კალიგრაფიაში), ვთვლი რომ შედგა (ეს ტრადიციულად სათქმელია, რა თქმა უნდა). უბრალოდ, ეს სხვა… ასე ვთქვათ… სტილის ტანსაცმელია და ჩვენ გლამურულები ვართ (რამდენი ჯიგრიანი მამაპაპური გამოთქმა შეიძლება ჩამჯდარიყო ახლა ამ კომენტარის ნაცვლად) იქ სადაც ეს საჭიროა.”

“მის”–ი “მის”–ია: და მე მაინც ყველაზე ლამაზი ვარ

ამავე ეპიზოდში, ირმა შარიქაძე ისეთი სერიოზული სახით აქნევს თავს ვერტიკალური მიმართულებით, ერთი პირობა იმასაც გაიფიქრებ, რომ ქართული მოდის ინდუსტრიას ბიჭოლას მხრების გარდა თხუთმეტსანტიმეტრიანი ქუსლის გარდა დასადგომი აღარსად დარჩენია. თუმცა, როდესაც ირმა მიკროფონს ისე წაეპოტინება, როგორც პატარა ბავშვი – ჰაერში მოქანავე კანფეტებს, მისი თავის ქნევა მაშინვე უფერულდება და მთელი სიმკვეთრით ჩნდება ჯემალ ქარჩხაძის (არცთუ) ცნობილი, მაგრამ ჭეშმარიტი სიტყვები: “ცხოვრება ყოველთვის კარგი არის, რადგან შეიძლებოდა უფრო უარესიც ყოფილიყო…”

პ.ს: არ ვიცი, რომელი უფრო სწორია: “ბიჭოლა by ანუკი” (წყარო: მოციმციმე წარწერა) თუ “ბიჭოლა by ანუკა” (ჟურნალისტის დაჟინება), მაგრამ ფაქტია, რომ ორივე ვერსიას შუაგულში “e” ასო ნამდვილად დაამშვენებდა.