შერონ, შემეხე, მომპორჭყნე, ჩამკბიჩე…

დიდი შერონი

“თავში Stone უხლია… რა გადაგვაყოლეს!” – შერონისგან ფსიქიკურად შერონ-ინებული მაყურებელი

უკვე რამდენიმე დღეა, რაც თბილისი შერონის ქალაქად ან “შერონსთაუნად” (“Sharon’s town“) არის ქცეული. ჩვენ შერონით ვსუნთქავთ, შერონით ვხედავთ, შერონით გვესმის და შერონით განვიცდით. მოკლედ, შეძრულია ერი, ასეთმა ბუმბერაზმა პიროვნებამ რომ გვიკადრა. ზოგს ნერწყვი მოსდის (“ძირითადი ინსტიქტის” პირველი სერია ახსენდება, ალბათ), ზოგს – ცრემლი (ამასაც რომ მოგვასწრო ღმერთმა), ზოგს მუზა (და სიუჟეტებს აკეთებს), ზოგიც კინოთეატრში შემავალი ცოცხალი შერონის სანახავად ფოტოაპარატითა თუ “პასტაფურცლით” საგულდაგულოდ იღჭურვება. არც ის იქნება დიდად გასაკვირი, შერონის სახელობის ქუჩას ან ვარსკვლავს თუ გავხსნით (რუსთაველის თეატრის წინ), ძეგლს თუ დავუდგამთ (მისივე სახელობის მოედანზე) ანდა სულაც მისი წმინდანად (St.one – Saint one) შერაცხვის მოთხოვნით თუ გამოვალთ.

მოკლე ჩართვა #1: საწყალი ენდი გარსია ჩვენს ხელში… მთავარ როლი მხოლოდ ფილმში რომ ხვდა წილად.

მოკლე ჩართვა #2: შერონ სტოუნი – “ჰოლივუდელი” მეგაგიგატერავარსკვლავი, რომელიც მამრობით სქესში ძირითადად დაქადნებითი ჟანრის სექსუალურ ფანტაზიებს (“უჰ, მაგისი თავი მომცა ერთი საათით და…”), მდედრობითში კი – ფარულ შურს აღძრავს (“კარგი რა… მაგდენი ფული რომ მქონდეს, მეც კი ეგეთი ვიქნებოდი”). აქვს კარგი მკერდი (რომელსაც ღირსების ორდენი დაამშვენებდა. მიშა, არ შემარცხვინო, იცოდე) და სამსახიობო ნიჭი (რომელსაც პირველი ღირსების ფონზე ნაკლებად აფასებენ).

შენ საქართველოს დედოფლობა დაგმშვენდებოდა...

ჩვენც ვხარობთ და “ვხამობთ”. ვხარობთ, როგორც ბავშვები – ახალი წლის მოლოდინში და ვხამობთ, როგორც რობინზონ კრუზო, რომელმაც მრავალწლიანი მარტოობის შემდეგ მდედრი პარასკევა დაინახა. შესაბამისად, სამი დღით ადრე შტურმით ვიღებთ – “რედისონს” და კამერით – შერონის მომავალ ნომერს (თუმცა, მომავალი სატელეფონო ნომერი და ათასამდე “Hi, შერონ, გავიცნოდ?” მესიჯი რომ უფრო საინტერესო იქნებოდა, ფაქტია), ვუგებთ ხალიჩას და მასთან ერთად ჩვენც ფეხქვეშ ვეგებით, ჩვენვე ვუწყვეტთ გამჭვირვალე აბაზანაში ყოფნისას თბილისის ხედებით უნდა დატკბეს თუ არა, ვუკერავთ ქართულ ტანსაცმელს და “ვკერავთ” ბობოლა ნაცნობებს, სტოუნის გვერდით რომ “გაგვჩითონ”, თავაუღებლად ვმუშაობთ და მუხლჩაუხრელად ვემზადებით, სცენის მშვენების (სოფო ნიჟარაძეს ვერც შერონი გვავიწყებს) იმედი გვაქვს და გიორგი უშიკიშვილს საგმირო მისიას ვაკისრებთ (“ჩაკრულო”-ს კოსმიური ვოიაჟით მაინც წავიამაყოთ შერონთან), ვძვრებით კინოთეატრში და იმ ადგილს ვეძებთ, სადაც პრემიერის დროს, დიდი ვარსკვლავი ჩამოჯდება (მოგვიანებით, ამ სკამთან გაჩნდება მემორიალური დაფა წარწერით – “აქ იჯდა და ფეხს ფეხზე იდებდა (პერიოდულად) დიდი ამერიკელი მსახიობი და საზოგადო მოღვაწე შერონ სტოუნი”. სკამი კი სამუდამოდ ხელ(ან სხვა ორგანო)შეუხებელი დარჩება).

ჩვენ წინასწარ ვიცით ის ადგილები, სადაც შერონი ივახშმებს (და წასვლის წინ ხაჭაპურს შეგვიქებს), სადაც შერონი გაიღიმებს (და ჩვენ აღვტკინდებით), სადაც შერონი დაამთქნარებს (და ჩვენ თავზარი დაგვეცემა), სადაც შერონი ცხვირს შეიჭმუხნის (და ჩვენ საკუთარ იღლიებს ეჭვის ცხვირით შევხედავთ), სადაც შერონი მიხეილ სააკაშვილს ხელს ჩამოართმევს (და ჩვენ პრეზიდენტის ღამეულ გეგმებზე ცუდ რამეს გავიფიქრებთ), სადაც შერონი იტყვის, რომ საქართველო საუკეთესო ქვეყანაა, სადაც კი ოდესმე ყოფილა (და ჩვენ გავიბღინძებით)…

"უჰ, შენ რო, გენაცვალე..."

მოკლე ჩართვა #3: ისე, რაც საქართველოს გამოვლილი, გამოცდილი და ნანახი აქვს, ბარე ორმა სახელმწიფომ დაიკვეხნოს, მაგრამ ხანდახან მაინც უნახავი ერის შთაბეჭდილებას ვტოვებთ. განსაკუთრებით მაშინ, ანჯელინა ჯოლი დაჭრილი ქართველი ჯარისკაცების მონახულებას თუ გადაწყვეტს და ღმერთო შენ მიჩქმიტე… მათ შ ე ე ხ ე ბ ა კიდეც. წარმოგიდგენიათ, ანჯელინა ჯოლი (ჰო, ზუსტად ეგ ანჯელინა ჯოლი) ქართველ ჯარისკაცს…  ე ხ ე ბ ა. ცალკე ისინი არიან შოკში, ცალკე – ჩვენ. აქვე, არც ის სურათი უნდა დავივიწყოთ, მოსკოვის რომელიღაც რესტორანში უილ სმიტი ქართული ყანწით ქართულ ღვინოსვე რომ სვამს!  ხვდებით რამხელა ამბავია – ქართული ღვინო თვით დიდმა უილ სმიტმა შეაქო!!!

ეჰ, ზოგს რა ბედი აქვს (სურათზე გამახსენდა) – მასმოდაზე მისულ “ქრონიკის” ჟურნალისტს, მაგალითად. ყველას ხომ არ აქვს იმის ბედნიერება სტილისტი (აწ უკვე გასხივოსნებული) მიშა რომ გამოიჭიროს და მასთან ექსკლუზიური ინტერვიუ ჩაწეროს.

მცირე განმარტება უმეცართათვის: სტილისტი მიშა – ადამიანი, რომელმაც დღეს შერონ სტოუნი დავარცხნა და მასთან სურათიც კი გადაიღო. წარმოიდგინეთ? კლავიატურით აღუწერელი სიხარულია – შინაგანი კივილის შესაკავებლად ყბაში მუშტი რომ უნდა ჩაიდო და ზედ იკბიჩო, დაახლოებით ისეთი.

ST(ილისტი) მიშა: შერონი გაგიჟდა ჩემს მაისურზე (ტანსაცმლის ხამი ეგ). ამ “მაიკის” მეშვეობით, ბევრი მეალერსა (მამაკაცის ხამიც ყოფილა თურმე). სად იყიდე, სად იყიდეო? მეც მინდაო (მაგას მოვუკვდი მე). ნუ, ახლა, ვერ გავიხდიდი და ვერ მივცემდი (ნებისყოფაც ეგეთი უნდა. ყოჩაღ, მიშა. ვინ ჰგონია თავი სტოუნს, მაგის თხოვნას რომ კადრულობს).

ჟურნალისტი (?): ხომ არ აპირებთ, რომ მსგავსი მაისური აჩუქოთ შერონ სტოუნს? (ჩემი აზრით, მაინც ერიდოს ჩუქებას – ასე სჯობს, რამე არ დაემართოს სიხარულისგან)

ST.მიშა: “იცით რა, ეს მაისური მე ჩემთვის საყვარელმა, ძვირფასმა ადამიანმა ჩამომიტანა და თუ შერონ სტოუნსაც მოეწონა, ესე იგი, ეს უფრო მეტი პატივია და მე ვიტოვებ მას. ან გავუცვლი რამეში… (სკაიპის ID-ში რომ გაუცვალო, არ იქნება ცუდი, მგონი)

"ჭირიმე შენი"

ST.მიშა: “სხვათა შორის, თავიდან ამბობდა, ვერ გადავიღებ სურათს სანამ “მეიქაფს” არ გავიკეთებო, მაგრამ მე რომ ვთხოვე: “შერონ, თუ შეიძლება სურათი რომ გადავიღოთ” – მეთქი, მან თქვა: “yes, my darling… დიახ, ჩემო ძვირფასოო”  (“no comment… უკომენტაროდ”)

ჟურნალისტი (?): “ხომ არ ყოფილა საუბარი თქვენს სამომავლო ურთიერთობაზე, ხომ არ გეგულებათ რომ ასეთი ურთიერთობა შედგეს? (ნეტავ ამ შეკითხვებს ყურში კარნახობს ვინმე თუ ინდივიდუალურად იგონებს –  ცალკე გამოსაყოფია ზმნა “გეგულება”-ს კონტექსტი)

ST.მიშა: არა, მე აქ ვარ პირველი (აქ რაღაც სიტყვას ამბობს და არ მესმის – ზედმეტად გლამურულია. ალბათ, “სტილისტის” ერთგვარი მოდიფიკაციაა) და მირჩევნია აქ ვიყო პირველი, ვიდრე სხვაგან მესამე ან მეოთხე (შენ ეგ თქვი, მიშა, შენ ეგ თქვი)

ჟურნალისტი (?): ეს იყო სტილისტი მიშა, რომელმაც დღეს შერონ სტოუნის ვარცხნილობაზე იზრუნა და თქვენ ეს ფოტო პირდაპირ ეთერშიც იხილეთ (aaaaaaa, awwwww, Yes, Yes, Yes! :ყიჟინისდაცემა:)

წამყვანი: თქვენ ახლა პირველებმა ნახეთ ის ფოტო, რომელიც მიშა გასიტაშვილმა გადაიღო შერონ სტოუნთან ერთად (რაღა მოგვკლავს აწი).

"რა დედამ გშობა ასეთი"

ეს სანამ შერონი ჩამოვიდოდა და თქვენ ამის შემდეგ წარმოიდგინეთ კიდევ – სატელევიზიო კამერები შერონის თითოეულ გაცაცუნებაზე რომ მოიმართება ან მის პაპარაცულ სურათებზე, ავტოგრაფებსა თუ გულითად ღიმილზე შეუბრალებელი ნადირობა რომ გაჩაღდება. ვიღაც იმასაც იტყვის, რომ მსახიობს ქართული ფესვები აქვს და მისი ნოშრე გაჭრილი ვაშლივით ჰგავს შერონს (სახელის ანაგრამაც სიმბოლურია), რადგან თურმე მისივე მეუღლე ახალგაზრდობაში ამერიკაში დადიოდა (თან “ეგ ანცი, ეგა” -საც დასძენს მორცხვი ღიმილით), დაიწყება სიუჟეტები სახელწოდებით “შერონის პირველი დღე თბილისში”, “შერონის მეორე დღე თბილისში”, “შერონი ქართულ რესტორანში”, “შერონმა წაუცეკვა”, “ჰოლივუდის ვარსკვლავს მშვიდობის ხიდი მოეწონა”, “შერონი მხარს უჭერს საქართველოს სუვერენიტეტს და ტერიტორიულ მთლიანობას”, “შერონი გმობს პუტინის ოკუპანტურ რეჟიმს”, “შერონი ჩაფრინდა და იწერება – კარგად ვარო”, “შერონს ქართული სუფრა ენატრება” და მრავალი.

რა თქმა უნდა, ძალიან კარგია, როდესაც “ჰოლივუდის” ვარსკვლავი პრემიერაზე ჩამოდის და ქვეყანას ეცნობა. ისიც ძალიან კარგია, რომ ეს მსახიობი გვიყვარს, ვაფასებთ და გვინდა პატივი ვცეთ, მაგრამ არსებობს ერთი დიდებული სიტყვა: “ზ ო მ ი ე რ ე ბ ა” - რომელიც ქართველებმა არც სმაში ვიცით, არც პატივისცემაში, არც დარბევაში, არც ამბიციებში, არც ტინგიცში, არც გინებაში და არც ნებისმიერ იმ ქმედებაში, რომელიც ამ ჩამონათვალის შემდეგ შეიძლება გაგახსენდეთ.  ამის გამო კი პატივისცემის სურვილს სრულ დახამებამდე ხშირად თვალის ერთი და-ხამ-ხამ-ება აშორებს და ძნელია, ამ დროს რამეზე თვალი მშვიდად დახუჭო.

"ჩემი ცქრიალა"

პ.ს: და კიდევ იმ ტელევიზიასაც რა ვუთხარი, ვიღაც სტილისტის მიერ შერონ სტოუნთან ერთად გადაღებულ სურათს ასე რომ დახამდება და აფორციალებული ხმით სრულიად ერის აღტკინების ოპერაციას დაიწყებს…