ეჰ, ჟიური, ჟიური…

“შენ იყავი ჟიურიში…” – ქართული წყევლა

ჟიურის საქართველოში იშვიათად უმართლებს. ფაქტობრივად, წარმოუდგენელია, მისი გადაწყვეტილებით გამარჯვებულის (და მისი საახლობლოს გარდა) ვინმე ბოლომდე კმაყოფილი რომ დარჩეს. შესაბამისად, მყისიერად ჩნდება  ”ამ ქვეყანაში ყველაფრის ჩაწყობის” თეორია, “არაკომპეტენტური”-ს იარლიყი – ჟიურისათვის და სახის ისტერიკული ხოკვის ფონზე ვინმესთან გულის მოოხების სურვილი.

არ მიყვარს მარცხსშეუგუებელი ადამიანები რომ გამოხტებიან და წაგების მიზეზს მხოლოდ ჟიურიში ხედავენ ხოლმე, მაგრამ მომიწევს.

ცოტა ხნის წინ “IREX”-მა მედია ინოვაციების ბანაკი “გახსნა”, რომელშიც რამდენიმე უნივერსიტეტი მონაწილეობდა. კონკურსის მიზანს კი ინდივიდუალურ თემებზე ორ დღეში რაიმე ინოვაციური, კრეატიული, არასტანდარტული და ახალმედიური პროდუქტის მომზადება წარმოადგენდა. “ჟიურიში ისეთი ჟურნალისტები იქნებიან და იმდენი აქვთ ნანახი, თქვენ ახლა იმათ სტანდარტული ჟურნალისტური სიუჟეტებით ვერ გააკვირვებთ, რამე ახლებური მოიფიქრეთო” – პრეზენტაციაზე გვითხრეს. თან თემაც ისეთი შეგვხვდა –  ”ურბანული გარემო თბილისში” – ბედნიერებით აღტკინებას მთელი დღე რომ ვერ ვმალავდით.

თუმცა, სიუჟეტების ჩვენებაზე აღმოჩნდა, რომ სახელდახელოდ შერჩეულ ჟიურის (რომელმაც, მგონი, საერთოდ იქ გაიგო, რისთვის იყო მოსული) არასტანდარტული, უხალხისუაზროგამოკითხვო, უსინქრონო და კეთილმოწყობისსამსახურისვინმეთანამშრომლისშაბლონურუუინტერვიუო ვიდეო გულს საერთოდ არ მოეფონა.

ორგანიზატორმა სხვა მოითხოვა, ჟიური – სხვას ელოდა. მოკლედ, კონკიაჟღარუნას რომ ეუბნება დედინაცვალი: “პური შენც ჭამე, ძროხასაც აჭამე, გამვლელსაც მიეცი და სახლშიც მთელი მოიტანეო” – რაღაც ისეთი სიტუაცია გამოვიდა.

"U R BANNED" - ურბანიზებული

განსაკუთრებული ვნებათ(ან უბრალოდ)ღელვა, ხუთწამიან კადრში ჰიგიენური საფენის გამოჩენამ გამოიწვია – მშვიდობის ხიდს რომ ადარებს ყველა, აი, იმის. როგორ გავბედეთ! ჩვენთან ხომ მასწავლებლები საპირფარეშოში არ დადიან და არც სექსი იყო საბჭოთა კავშირში. იმას არა უშავს, ქალების მთელი არმია “მო-ოდური… დამცავი ფენა. მოდი, ნახე, რო-ოგორ იწოოოოოვს… ხუთვარსკვლავიანი დაცვა მთელი დღე და კარგი განწყობა”-ს რომ მღერის და საფენების რეკლამა ყოველ მეორე ჭრაში თითქმის ყველას სახეზე გვაქვს აფენილი.

ისე, როდესაც სამი ვიდეოდან ორში ხმა ფაქტობრივად არ ისმის და ამის მიუხედავად, ჟიურის არც ერთ წევრს არ უჩნდება მათი მეორედ, თუნდაც ლეპტოპში ცალკე ნახვის სურვილი (გადაწყვეტილების მიღებამდე), ეს, რაღაც მხრივ, კონკურსისადმი “ოდნავ უდიერ დამოკიდებულებაზეც” უნდა მეტყველებდეს.

მე, რა თქმა უნდა, არ ვამბობ, რომ ჩვენი ვიდეო უნიკალური, საოცარი, წარმტაცი, ამღაღადებელი და ცაში ხელების ამპყრობი იყო. თუმცა, კონკურსში, სადაც სტანდარტული ჟურნალისტიკიდან გასვლას, ინოვაციას და კრეატიულობას ითხოვენ, წესით არ უნდა იმარჯვებდეს სიუჟეტი (თემით: “შოპინგი თბილისში”), სადაც ერთადერთი ის ხდება, რომ გოგო ტანსაცმლის საყიდლად მიდის და დანარჩენები მის ხარჯებს დეტალურად ითვლიან (“ჯიპას” მაგისტრანტებს არაფერს ვერჩი, კონკურსის კრიტერიუმებს ვგულისხმობ). მით უფრო, რომ რაიმე ჟურნალისტური ან ინოვაციური არც აქ ყოფილა რამე და ერთ ჭაღარა, თმაგაწეწილ კაცს თუ დავიმოწმებთ, სამყაროს მსგავსად, კონკურსებშიც ყველაფერი ფარდობითად უნდა წყდებოდეს.

არა, იმას არ ვამბობ, რომ ჟიური არაობიექტური ან არაკომპეტენტური იყო (სითავხედე იქნებოდა, ჩემი მხრიდან), მაგრამ დღევანდელ შედეგს ჩემთვის “უსამართლობა” ეთქვა და “ვინმეს განაწყენების შიშით” გაჩუმება ვეღარ შევძელი. სხვა თუ არაფერი, როდესაც კონკურსში სრულ თავისუფლებას გაძლევენ (რა თქმა უნდა, ჟურნალისტური სტანდარტების დაცვის ფარგლებში), სატირას გააკეთებ, ცხვარს მომწყემსავ, ნემსის ყუნწში გაძვრები, აქლემს მოიპარავ  თუ მაღაზიაში ტანსაცმელს იყიდი – უკვე კონკურსანტის გადასაწყვეტი უნდა იყოს.

ჟიურიც ხანდახან ორგანიზიტორებთან კოორდინირებულად თუ იმოქმედებს და კონკურსის პრინციპს (ან წესებს) უკეთ გაეცნობა, არც მაგით უნდა დაშავდეს რამე. ჩვენ კი საფენის ხუთწამიან კადრზე უარესი არაფერი გვენახოს ქართულ ტელევიზიაში.

პ.ს: დიდი ეჭვი მაქვს, რომ სოციალურ მედიას ჩვენთან “ახალი” კიდევ დიდხანს ერქმევა.

გამარჯვებული ვიდეო: