მათთვის, ვისაც ბავშვობაში ზღაპრები უყვარდა…

“იყო და არა იყო რა…”

10-15 წლის წინ
-ზღაპარი მომიყევი რა…
10-15 წლის შემდეგ:
-კარგი, კარგი, ზღაპრებს ნუ მიყვები..
©ცხოვრება

აი, ასეთი პარადოქსული რამ არის ზღაპარი. ბავშვობაში მოყოლას ითხოვ, მერე იზრდები და რატომღაც საწინააღმდეგო სურვილები გიჩნდება. განსაკუთრებით მაშინ, როდესაც ქალობითი სქესი ხარ და შენი სატრფო ტიპური კაცია. აი, ყველა რომ ერთნაირია, ისეთი.

მოკლედ, გინდა და აღარ გინდა რა.

ქმრების ზღაპრები ძირითადად ერთნაირია და მათი შთამაგონებელი წყარო, როგორც წესი, ქეიფი, ფული, ან, ქალია. თუმცა, მსგავსების მოძებნა არც საბავშვო ზღაპრებშია ძნელი. ასე მაგალითად:

• ბოროტი დევის უკვდავების საიდუმლო ყოველთვის მოთავსებულია კვერცხში; კვერცხი დევს რკინის კოლოფში; კოლოფი ჩამარხულია უზარმაზარი მუხის ქვეშ; მუხას დარაჯობს მონსტრობის პოტენციის მქონე ტახი; ტახს კლავს მარტო დევის ნაბან წყალში გავლებული ხმალი და ერთი სიტყვით, ყველა წინაპირობაა იმისთვის, რომ ზღაპარი “ჰოლივუდურ” ბლოკბასტერში გადაიზარდოს;

“ვისაც თევზი უნდა, ფეხიც უნდა დაისველოს”

• როდესაც ბოროტი, კაციჭამია არსება სახლში ბრუნდება და ცოცხად, უთოდ, მაცივრად, “რაზვადნოი კლუჩად” ან რამე ასეთად გადაქცეული მთავარი გმირი იქვე იმალება, აუცილებლად აღნიშნავს, რომ ადამიანის სუნი სცემს და ამის მიზეზს კითხულობს, რაზედაც მთავარი გმირის “გამარაზვადნოიკლუჩებელი” პასუხობს: მთელი დღე გარეთ დადიხარ და იქიდან მოგყვებოდაო. როგორც წესი, კაციჭამიას გულუბრყვილობა ამ მომენტში პიკს აღწევს და ის მოსმენილ არგუმენტს ყოველგვარი დაეჭვების გარეშე ეთანხმება.

• საბოლოო მიზნისკენ მიმავალ გზაზე მთავარ გმირს ხვდება წარბმოჭმული კაცი, რომელსაც წამწამები ჭიპზე აქვს; ცოლ-ქმარი, რომლებიც დანის პირზე წევს; კოღო, რომელიც გულამოსკვნილი ქვითინებს და დროგამოშვებით ცხვირს იხოცავს; სამყურა კაცი, რომელიც ტანტალებს და ამ ტიპის ანომალიური მოვლენები. როგორც წესი, როცა მთავარი გმირი ამის ახსნას ითხოვს, ისინი შეთანხმებულებივით პასუხობენ, რომ ამ გზაზე ჩავლილი ბევრი უნახავთ, ამოვლილი კი არავინ და მთავარ პერსონაჟს აძლევენ სიცოცხლის შენარჩუნების სტიმულს, პირდებიან რა რომ, უკან დაბრუნების შემთხვევაში ყველაფერს უამბობენ.

• როდესაც მთავარი გმირი ფასკუნჯთან ან რამე ასეთთან ერთად სადღაც მიფრინავს, გზის ბოლო ეტაპზე ყოველთვის უთავდება ხორცი, რომელიც ზღაპარში ბენზინის შემცვლელია. ავიაკატასტროფის თავიდან ასაცილებლად მთავარი გმირი იძულებულია ბაყვი აითალოს და ფასკუნჯს აჭამოს. როგორც წესი, ამ ბოლო ლუკმის სიგემრიელე ფასკუნჯის მხრიდან განსაკუთრებული აღნიშვნის ღირსი ხდება.

“სააკაშვილი ყველაზე მაგარი პრეზიდენტია” – პინოქიო

• მთავარი გმირი, მაინცდამაინც მაშინ მიდის რომელიღაც წყაროსთან, როდესაც გველვეშაპმა ხარკად მიძღვნილი უკანასკნელი ქალი უნდა შეახრამუნოს და ეს ქალი ყოველთვის იმ ქვეყნის მეფის ასულია, სადაც ეს წყარო მდებარეობს;

• როდესაც მეფე რაიმე კონკურსს აცხადებს, ჯილდოდ თავის შვილზე უკეთეს ალტერნატივას ვერ ხედავს და საწყალი პრინცესა ბებერი მამის ხუშტურების გამო, იძულებულია ვიღაც იღბლიან იდიოტს გაყვეს ცოლად. თუმცა, როგორც წესი, საბოლოო ჯამში, ეს პრინცესაც იღბლიანი აღმოჩნდება ხოლმე, რადგან საქმროდ “კაი ტიპი” ხვდება;

• და ბოლოს, ყველა ზღაპრის დასასრულში ჩანს ეგოიზმის უმაღლესი დონის გამოვლინება, როდესაც მთხრობელი მხოლოდ საკუთარ კეთილდღეობაზე ზრუნავს, “იქ”-აურებს ფეხებზე იკიდებს და ქატოსა თუ ჭირის სიჭარბეს უსურვებს…