"ისემც..."
ჩვენი ცხოვრება წარმატებისა და მარცხის ერთგვარი კარდიოგრამაა.
წარმატებას, როგორც წესი, ღმერთის დამსახურებად მივიჩნევთ (“ღვთის წყალობით მოვახერხეთ გამარჯვება”), მარცხის საკითხი კი უფრო ბედის კომპეტენციას განეკუთვნება (“მე ხომ ბედი არ მაქვს რა”). წარმატება – სხვათა მახსოვრობის მასტიმულირებელი და დაკარგული ნაცნობების ავტომატურად პოვნის უებარი საშუალებაა (“ბავშვობაში ჩემს მუხლებზე რომ კუნტრუცობდი, აღარ გახსოვს?”), მარცხი – გარშემომყოფთა ფარული სიხარულის უშრეტი წყარო (“მომინდომა ამანაც ყველაფერში გამარჯვება”). თუმცა, სხვისი მარცხით გახარებასთან ერთად, ნუგეშიც არანაკლებ კარგი ვიცით და ხშირად, ადამიანს ისტერიკული ტემპით ვამშვიდებთ იქამდე, სანამ მას საკუთარ უბედურებაზე არსებული ეჭვი საბოლოოდ არ განუმტკიცდება .
