(უცნაური ჟანრის კიდევ უფრო უცნაური მოთხრობა “შემოდგომის ლეგენდის” შესარჩევი ეტაპისათვის)
I თავი
იშმაილი
ჩემი სახელია იშმაილი. ახლა მე მკვდარი ვარ. თავი გუშინ მოვიკალი. დეპრესია და რაღაც ეგეთი არ მქონია. ისე – მოთხრობის პონტში. ჩემი პატრონი სულ იმას ამბობს, რომ თვითმკვლელობა უხდება მოთხრობას. რაც არ უნდა ცუდი იყოს სიუჟეტი, მაინც იმის ილუზიას გიქმნის, რომ რაღაც ღრმაა. ეგზისტენციალური.
ეს სიტყვაც ჩემმა პატრონმა მასწავლა. წაღებული აქვს კამიუთი ტვინი. შავი ჭირივით მეზიზღება უკვე. მთელი დღეები უაზროდ დადის და იმას ამბობს, რომ ცხოვრების აზრს მიაგნო. მე კიდევ მომბეზრდა. შეიძლება, ამიტომაც მოვიკალი თავი. ან იმიტომ, რომ ცხოვრებაში ერთხელ ყველაფერი უნდა გამოსცადო. მათ შორის, სუიციდიც. ჰოდა, მეც წინასწარვე დავიცალე ყველა ბრჭყალი, რითაც შეიძლებოდა სიცოცხლეს ჩავბღაუჭებოდი და „ემპაიარ სტეიტ ბილდინგიდან“ გადმოვხტი. ახლა მე მკვდარი ვარ, მაგრამ ეგ ერთხელ არაფერი – რვა სიცოცხლე კიდევ დამრჩა…
