ჯონი ბრავო (?)
“ბრრრრრრ…” – ბგერათა სინთეზი, რომელიც სიცივის ან განსაკუთრებით უსიამოვნო შეგრძნების დროს აღმოხდებათ ხოლმე;
“ავო” – უარყოფითი ხასიათის მიმართვა ავი არსებისადმი;
“ბრრრრრრრ… ავო” – თავად განსაჯეთ;
არსებობს (ან, ყოველ შემთხვევაში, უნდა არსებობდეს) ერთი ისეთი “მედია–დაავადება”, რომელსაც სამედიცინო ენაზე “ჰოლივუდის სინდრომს” ვუწოდებდი.
“ჰოლივუდის სინდრომი” – დაუოკებელი სურვილი იმისა, რომ გადაიღო წარმატებული ფილმის (პროექტის) შემდეგი ნაწილები (სეზონები) იქამდე, სანამ “წარმატება” “არ მატებაში” გადაგეზრდება.
არ ვიცი, იდეათა დეფიციტი იყო, თუ პირიქით მეტისმეტი მოჭარბება, მაგრამ ფაქტია, რომ ვიღაცამ “რუსთავი 2″–ის ყველა მუსიკალური პროექტის ერთ ქვაბში მოხარშვა გადაწყვიტა (და მადლობა ღმერთს, “ანა–ბანა” გამორჩა). ამგვარი კულინარული ქმედების შედეგად მიღებული “კერძის” შეფასება, რა თქმა უნდა, სუბიექტური განსჯის საგანია. პირადად მე “ბრავოს” პირველი გადაცემის გახსენებისას, თვალწინ რატომღაც ატლანტის ოკეანე, დიდი გემი და მის წინ აღმართული მზაკვარი აისბერგი წარმომიდგება ხოლმე. თუმცა, სამართალის დაჟინებული მოთხოვნით, აქვე უნდა დავურთოთ ისიც, რომ მისი “მეორე მცდელობა” “კატასტროფა” ნამდვილად აღარ ყოფილა და პირიქით, განცდილი პროგრესიდან გამომდინარე, მომავალში გაცილებით უკეთესი პროდუქტის ხილვის ლოგიკური იმედიც კი დაგვიტოვა (აქ უნდა იყოს ანდაზა იმედის განსაკუთრებულ სიცოცხლისუნარიანობაზე).
