“წიგნდ(ქ)ართული ყვითელი ჟურნალები მზესუმზირის მარცვალს ჰგავს: გული უნდა დაიტოვო და ქერქი გადააფურთხო” – მეტაფორულად მოაზროვნე ბიბლიოფილი

“ლანძღვა ისაა, როცა იტყვი და არას დაამტკიცებ” – ილია ჭავჭავაძე

 წიგნისა და ჟურნალის შედარებისას ქერქი რომელია, ალბათ, თავადაც მიხვდებით.
 იაფი (თუმცა, არა იაფფასიანი) წიგნი ჟურნალის ”გასაღების გასაღებად” კი ქართულ ბაზარზე პირველად “გზამ” გამოიყენა. ”გზაზე” დართული კრებულის (“ქართული პროზის საგანძური”), ან, უფრო სწორად თუ ვიტყვით, კრებულზე დართული ”გზის” მეთოდი იმდენად ტირაჟ(წარ)მატებული აღმოჩნდა, რომ ვისაც ოდესმე გამომცემლობის არსი გაეგონა, ყველა წიგნის გამოშვებას შეუდგა.  ასე გამოჩნდა მედია–ბაზარზე  ჟურნალები “სარკე”  და“გუმბათი” (“ქართული პოეზიის” ტომეულთან ერთად), “რეიტინგი” (“საზღვარგარეთული დეტექტივები”–ს ხაზით) და “თბილისელები” (ციკლით “მსოფლიო ლიტერატურის კლასიკა”).

რა თქმა უნდა,  ფაქტი, რომ მარკესისა და ორჰან ფამუქის შეძენა სამ ლარადაა შესაძლებელი, ჩვენი მშიერი თაროებისათვის ძალიან კარგია. თუმცა, როდესაც აქცია მასობრივ სახეს იღებს იმის გამო, რომ “წიგნის სახელით” ჟურნალის უხარისხო შინაარსის გადაფარვა ადვილად ხდება, მაშინ “ძალიან კარგი” უკვე ”დანაკარგად“ გარდაიქმნება. მართალია, ჩვენი ბიბლიოთეკებისათვის ეს ტენდენცია არაფერს ცვლის, (და პირიქით, მისაღებია კიდეც), მაგრამ მთავარი პრობლემა იმაშია – ქვეყანაში მედიის სიკარგე, ჟურნალისტთა პროფესიონალიზმით რომ უნდა განისაზღვროს და არა მავანთა თაროების სისავსით.

more »