“ჩემს კარადაში ჩემი ბანკია” - სამსახურში მოსმენილი
ქართული სარეკლამო ბაზარი ოთხმოცდაათიანელების თაობას ჰგავს – “ისეთები ახსოვს, რო ოჰ-ოჰ-ოჰ-ო… მტრისას”.
ჯერ მარტო ის რეკლამა რად ღირს, ფაღარათიანი მამა მისთვის გამზადებული ტორტის სანთლებს უნიტაზიდან რომ აქრობს ხვნეშის აკომპანიმენტით (“ფილტვები კი აქვს ლომივით, კუჭი არ უვარგა თორემ…”). ან ის – დედაბუდიანად ამოგდებული და სისხლში ამოსვრილი კბილი დაჭრილი არწივივით რომ ეცემა პირსაბანში. ან ის ვიღაცები “წითელისა” და “თეთრის” გარჩევას აისბერგშეჯახებული ტიტანიკის მგზავრებივით – განწირული კივილით რომ ცდილობენ; ან თუნდაც ის, რაღაც უცნაური წარმონაქმნი “ეო, ეო, მოდი და იყიდეო”-ს ძახილით თავისთან რომ გვიხმობს… ერთი სიტყვით – “სისულელე” ან ორი სიტყვით – “სრული სისულელე”. როგორც არის.
