თანამედროვე მონა ლიზიკო
“W-ow, C-ool!” – ფიფქიას დედინაცვლის სარკე… საპირფარეშოში
“წადი, სარკეში… სურათი გადაიღე, რას გავხარ!”- ჩხუბისას გამოსაყენებელი თანამედროვე ქართული სიტყვათქმა
“ტუალეტის” ცნება ადამიანის ლექსიკაში ეტაპობრივად ფორმირდება. ღრმა ბავშვობაში ის უნიტაზთან დგომასა და მშობლის მიერ “ფის, ფის, ფის”-ის ტავტოლოგიურ შთაგონებაში აისახება, სკოლაში ის უკვე “საჭირო ოთახი” ხდება, სადაც “ვზროსლები” “აბირჟავებენ” და სადაც ყოველთვის სიგარეტის სუნი დგას (სიგარეტისაც, უფრო სწორად), სკოლის ტუალეტთანვე არის დაკავშირებული ბავშვის პირველი მტკივნეული შეჯახება იმ გამაოგნებელ რეალობასთან, რასაც “საჭირო ოთახში” მასწავლებლების სიარული ჰქვია. ამავე პერიოდში ჩნდება ტუალეტის ისეთი უხეში ფორმაც, როგორიცაა – “უბორნია” (როგორც წესი, გაცვეთილი ოხუნჯობისას: “- აბა თქვი რეზინა! – რეზინა! – უბორნიაში გეძინა! ჰააჰ!”).
როდესაც ვიზრდებით, ამ მეტად ღირსშესანიშნავი ადგილის ცნება ორ ძირითად დეფინიციამდე დადის: “ტუალეტი” (სახლსა და მეგობრებში) ან “საპირფარეშო” (საზოგადოებასა და ელიტაში). თუმცა დროდადრო გვხვდება ისეთი უცნაური განსაზღვრებებიც, როგორებიცაა “წავედი იქ” (რის ბუნდოვანებასაც ხსნის მთქმელის ოდნავ მორცხვი და მკვეთრად შეწუხებული სახე), “ტვალეტი” (რასაც ვერ ხსნის გრამატიკა) და “ფეხსალაგი” (რასაც ვერაფერი ვერ ხსნის). ტუალეტი ასევე უშრეტი წყაროა გენიალური იდეებისა და ისეთი ცნობილი გამოთქმებისა, როგორებიცაა: “წავედი მე იქ, სადაც მეფეები საკუთარი ფეხით დადიან” ან “შევდივარ სამკითხველოში”.
