“ნამდვილად საშინელება იყო… ოღონდ აზრობრივად” - კინოში გაგონილი
ერთი შეხედვით “სპამი” ჩვეულებრივი ფილმია. აი, “წმინდა ტყეში” რომ იღებენ, დაახლოებით ისეთი.
ასეთ ფილმებში, როგორც წესი, ახალგაზრდების ჯგუფი გასართობად მაინცდამაინც დაწყევლილ, ან, სადღაც “სხეულის ნაწილში” (რომელსაც ხშირად მიყრუებული ადგილის სინონიმად იყენებენ) მდგარ სახლში მიდის ხოლმე; სახლი ქსელებითაა სავსე, თუმცა სატელეფონო ქსელი მაინც არასოდეს იჭერს; ფილმის მსვლელობისას ხშირად ბრახუნობს კარი, ზანზარებს ჭაღი, სარკეში მაჯლაჯუნა არსებები დათარეშობენ და კრიტიკულ მომენტში მანქანა არასოდეს იქოქება. სცენარში აუცილებლად არის ერთი მხიარული ეპიზოდი, რომელიც ამ სახლისკენ მიმავალ გზაზე, მანქანაში ვითარდება და არსებობს ერთი პერსონაჟი, რომელიც ჯგუფში კლოუნის ფუნქციას ასრულებს. ფილმის დასაწყისში პერსონაჟები ყოველთვის ცდილობენ ერთმანეთი შეაშინონ, თუმცა, მოგვიანებით აუცილებლად გვხვდება ფრაზა: “ტომ, ეს უკვე სასაცილო აღარ არის… ტომ… ტომ…”
…პასუხი კი არ არის (რადგან ცალთვალმოთხრილი და სისხლშემხმარი ტომი უკვე რომელიმე სარზეა წამოკოსებული).
